Wereldwonder

Een week verder en weer een hoop gedaan. Op stage vinden we steeds meer onze weg en beginnen we het steeds leuker en leuker te vinden. De oudjes herkennen ons nu ook en zeker de mannetjes komen graag een praatje met ons maken. We hebben met de fysio afgesproken dat we naast onze huidtherapie skills ook wat meer mogen focussen op activiteiten organiseren voor de oudjes. De oudjes zitten namelijk eigenlijk de hele dag voor zich uit te staren en er zijn weinig mogelijkheden voor vermaak, nergens vind je een boek of puzzel. We mogen dan ook wat knutselactiviteiten bedenken met het doel dat deze uiteindelijk ook weer verkocht kunnen worden, zodat er nieuw materiaal kan worden gekocht.

Afgelopen donderdag was heel Peru ook in rep en roer. Het nationale team van Peru moest tegen Argentinië spelen voor de voorrondes van de World Cup. Het was voor het eerst in 37 jaar dat de Peruanen daadwerkelijk kans maken om mee te mogen doen aan de World Cup. Heel de stad was versierd in de rood witte kleuren van de vlag en je zag ook bijna elke Peruaan in een voetbalshirt lopen. Samen met Eunice, een andere leraar van de school en een hoop (Nederlandse) studenten zijn we de wedstrijd gaan kijken op het grote plein midden in de stad. Toen we hier aankwamen was het hele plein al vol met mensen die vol spanning stonden te wachten op de aftrap. Wat een sfeer hebben de Peruanen zeg, passie vol roept iedereen van alles naar het scherm, wordt er muziek gespeeld, gezongen maar vooral bijzonder dat samen zijn. Elke poging van Argentinië brak bijna het hart van elke Peruaan daar, vol ongeloof werd er dan geschreeuwd. Gelukkig eindigde de wedstrijd 0-0 en maken ze nog een goeie kans. Volgende week moeten de Peruanen tegen Colombia spelen, dus het voetbalverhaal wordt nog vervolgd.

En dan nu, waar het allemaal om gaat in Cusco. Je kan niet in Cusco zijn geweest zonder dit wereld wonder te hebben bezichtigd: de Machupicchu! Zaterdagochtend moesten we al vroeg verzamelen, we kregen toen de laatste informatie en zijn met een busje naar Ollantaytambo gebracht. Vanuit dit plaatsje vertrekt de trein naar Agua Calientes (ook wel Machupicchu pueblo genoemd). De busreis duurde een kleine twee uur en de trein een uurtje. Eenmaal aangekomen in Agua Calientes eerst opzoek gegaan naar ons hostel en vervolgens wat rond gewandeld in het dorpje. Agua Calientes ligt net op de grens van de jungle, dus de temperatuur was er een heel stuk aangenamer. Helaas brengt de iets warme temperatuur ook muggen met zich mee. Rest van de dag hebben we rustig aangedaan en hebben we ons mentaal voorbereid op het wereldwonder. Wat wel een beetje jammer is van Agua Calientes is dat het volledig gericht is op het toerisme. De prijzen zijn erg duur en je wordt continu lastig gevallen of je ergens wilt eten of wat wilt kopen, nog meer dan dat ze je in Cusco een winkel of restaurant in proberen te krijgen.

Maar zondag nacht, om drie uur ging ons wekkertje en om vier uur stonden we klaar voor de bus. Vanaf een uurtje of vier verzamelen zich al de toeristen bij de bushalte om met een van de eerste bussen omhoog te kunnen. Je kan ook vanaf vier uur naar boven gaan lopen, maar dit betekend twee uur lang alleen maar trappen op lopen en dat zagen Lis en ik niet zo zitten. We hadden geluk en zaten in de 7e bus, dit betekende dat we echt een van de eerste waren die naar binnen mochten. Samen met onze gids dus hup snel naar binnen en op naar het eerste platform waar je een fantastisch uitzicht had over de Machupicchu. Wat een plek zeg, tussen allemaal bergen van rots in ligt daar ineens een dorpje waar gras groeit en waar mensen vroeger echt konden leven en gewassen konden verbouwen. We hebben ook echt werkelijk waar alleen maar geluk gehad met het weer in dit land. Van andere mensen hebben we gehoord dat ze last hadden van laag hangende bewolking in de ochtend en dat ze daardoor amper wat konden zien. Wij hadden een heldere dag en zelfs de zon brak nog door, wat een geluk! Samen met de gids door dit magische dorpje gelopen en een hoop uitleg gekregen. Vervolgens hadden we nog dik 4 uur de we vrij mochten doorbrengen in deze magische stad, we hebben de verplichte route afgemaakt en moesten vervolgens weer opnieuw via de ingang naar binnen. We zijn toen naar de Sungate gelopen, ook wel Intipunku genoemd door de Inca’s. Dit was een tocht van ongeveer 45 minuten en die ging lichtelijk omhoog, maar vanaf deze plek heb je dus een waanzinnig uitzicht over de vallei en Machupicchu. De tocht hier heen was ook echt een oase van rust in deze toeristische plek. Bij de uiteindelijke plek waren ook maar een handje vol mensen, we blijven dat bijzonder vinden dat je toch een soort verscholen stil maar toch fantastisch plekje vind ten midden van alle toeristische gekte. Hierna zijn we weer langzaam terug gekeerd naar het stadje, hier zijn we naar de warm water bronnen gegaan. Soort openlucht zwembad met verschillende baden met verschillende temperaturen. Heerlijk was dat, echt even bijkomen we waren namelijk best gesloopt van het vroege opstaan en wandelen.

De gids vertelde ons dat ze pas kort een soort gelijke stad hebben ontdekt als de Machupicchu, dus over een jaar of 4/5 kunnen wij toeristen deze plek ook bezoeken. We zijn benieuwd of deze plek net zo magisch is, wel positief vooruitzicht want nu moeten we verplicht nog een keertje terug naar Cusco.

Eind van de middag was het weer tijd om met de trein terug te gaan en weer terug te keren naar het normale leven. Nog na dromend van deze fantastische plek met het magische uitzicht hebben we heerlijk geslapen en zijn we weer klaar voor een nieuwe werkweek met de oudjes.

Tot snel lieve allemaal.